Vanuit het oosten van Bali namen mijn vriendje en ik een snelle boot naar het grootste van de Gili-eilanden in Indonesië: Gili Trawangan. Overdag ziet het eiland er uit als de perfecte vakantiekaart en Instagram selfie: een schommel aan de rand van het strand, helder water, wit zand en hete zon. 's Nachts komt het eiland tot leven, niet alleen vanwege de harde muziek en het dansen, maar ook door toeristen die op zoek zijn naar wat illegale maar ‘hey-we-zijn-op-een-eiland-knipoog’ drugs.
Het drugsbeleid van Indonesië
Ik ben geboren en getogen in Indonesië en kan je vertellen dat je al vanwege de vondst van een grinder in je auto twee jaar in de gevangenis kunt zitten (met een joint, vier jaar). Ik kan je ook zeggen dat deze straffen vaak lichter worden (of volledig verdwijnen) wanneer flink wat geld in de juiste handen wordt gestopt. Omdat corruptie normaal is, is Gili Trawangan uitgegroeid tot een hotspot voor illegale drugs in Indonesië. Ze worden zo openlijk aangeboden dat je jezelf afvraagt, “um, waar is dat vuurpeloton?” Wat is er gebeurd met de doodstraf voor drugscriminelen in Indonesië?
De Bali Nine executies in 2015 en een groot aantal daarna maken de doodstraf in Indonesië niet alleen tot een afschrikkingstactiek, maar een harde werkelijkheid. President Joko Widodo heeft zelfs het doodschieten van buitenlandse drugshandelaars in Indonesië ingesteld, waardoor het land een genadeloos beleid voert ten aanzien van drugs. Op dit eiland negeren de lokale bevolking en toeristen dit volkomen en daarom zijn we hier. Zodra we in ons hotel waren ingecheckt, lieten we onze tassen achter en gingen we op pad om onze lege magen te vullen. Gelukkig voor ons lag het centrum van het eiland op slechts 3 minuten loopafstand.
Gili T's paddoshakes
Gili Trawangan is autoloos, toeristen reizen te voet, op de fiets of te paard. Een onverharde weg loopt langs het strand en die volgen we naar het centrum vol hippe surfwinkels en visrestaurants. We zijn nog maar net begonnen aan onze zoektocht of we horen meerdere locals fluisteren, 'paddenstoelen, paddenstoelen?' als we langslopen. We zien ook enkele eigenaardige borden bij kleine, lokale bars. Het was best wel makkelijk te vinden wat we zochten. Drugs zijn moeilijk te negeren op dit eiland
Tijd om een kruk uit te kiezen, een paddoshake te bestellen en een praatje te maken met de barman. Na inspectie van de bundel paddo’s verpakt in palmblaadjes, geven we de man een knik en mengt hij alles met wat Coca-Cola en sinaasappelsap. Hij serveert ons de drankjes, we betalen hem ongeveer €20 en gaan terug straat op. Net zo simpel als het kopen van wiet in een coffeeshop, met een beetje onderhandelen.
De trip
Echt wel dat de bewoners wisten wat er in onze plastic bekers zat. Een ober die voor een restaurant staat, roept naar me dat ik iets heb verloren. Na ongeveer drie minuten zoeken wat het zou kunnen zijn, zegt hij eindelijk dat ik mijn lach kwijt ben geraakt wat voor veel hilariteit zorgt onder zijn collega's. Met een naïef gevoel ging ik maar snel naar het strand om met iedereen naar de ondergaande zon te kijken. Alleen het landschap maakt de reis al waard. Voeg paddo’s toe aan de mix en je krijgt al tranen in je ogen van het geluid van de golven.
Terwijl we op het zand lagen vermaakten we ons met de kleinste dingen. We zagen honingraatjes in de wolken, de wind fluisterde ons van alles toe en uiteindelijk werden we een beetje paranoïde. Naarmate de tijd verloopt, wordt het strand donkerder. Vrij snel bestaat de enige lichtbron uit kleurige flitsen die we een paar meter verderop zien: een club! We begonnen weer te wandelen, enigszins verdwaasd door het feestgedruis. Wanneer we langs een bar lopen met een bierpongtoernooi, horen we iemand fluisteren, ‘Weed, weed?' Zonder te aarzelen gingen we naast deze lokale bewoner zitten.
Joint voor het slapen
Zijn naam was Dennis. Hij vertelde ons dat hij van het naburige eiland Lombok kwam. Hij woont daar bij zijn moeder en heeft momenteel 7 kilo wiet die hij thuis gaat verkopen. Hij vertelt ons dat de zomer de beste tijd is om geld te verdienen in Gili T. aangezien toeristen ‘dol zijn op zijn shit, ze vinden het geweldig!' Hij had ons al overtuigd toen hij de eerste keer 'weed' fluisterde. Hij nam ons mee naar de de duisternis van het strand en gaf ons een tas. We roken er allebei aan en merkte meteen op: het ruikt zoet. Een zoetige hint van tropisch fruit.
Dennis merkt onze reactie op en trekt een joint tevoorschijn die hij vervolgens opsteekt. Hij laat hem rond gaan en laten we zeggen, als je het met Nederwiet vergelijkt: het is niet best. Hij vertelt ons dat het helemaal uit Aceh komt en eerlijk gezegd kan het ons op dat moment weinig schelen. We wilden gewoon wat hebben. We onderhandelden over de prijs en betaalden Dennis ongeveer €15 voor een gram. Vloeitjes kun je kopen bij de lokale K-mart, dus die waren niet moeilijk te vinden. Nu alle essentiële zaken in ons bezit waren, was het de hoogste tijd om een einde aan de nacht te maken.
Terug op onze hotelkamer rollen we op het balkon de rest van ons wiet en kijken we vol verwondering naar de nacht. Ondanks het nationale drugsbeleid was onze ervaring in Gili Trawangan verrassend ontspannen. Alhoewel het leuk was, hadden we wel het gevoel dat we een risico namen. Of het nemen van dat risico het waard was bleef constant door ons hoofd spoken. Nadat we de joints hadden gedoofd, stonden we op en gingen we nog wat zand uit onze haren schudden (mogelijk hadden we eerder over het strand gerold). We vinden de weg naar ons bed en vallen in slaap terwijl we naar National Geographic luisteren, waarmee onze zoektocht naar drugs in Indonesië wordt beëindigd.
Tekst en afbeeldingen: Anoniem
